یک موشک کهنه کار آخرین سفر خود را به انجام رساند و طی آن یک ماهواره GPS نسل جدید را در مدار زمین قرار داد. آخرین موشک Delta IV ساخت شرکت ULA، صبح پنجشنبه (۲۲ اوت) ساعت ۹:۰۶ دقیقه بامداد بیست و نهمین مأموریت خود را با موفقیت به انجام رساند.

پس از گذشت نزدیک به دو دهه خدمت، پرتابگر نارنجی و سفید از سکوی پرتاب شماره ۳۷ پایگاه فضایی Cape Canaveral بیرون آمد و محموله نهایی خود یعنی ماهواره GPS III متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده را با خود به فضا برد.

این پرتاب پس از بروز چند مشکل فنی، در نهایت بدون هیچ مشکلی خاتمه یافت. این پرتاب، دومین موفقیت برای United Launch Alliance) ULA) در یک ماه اخیر بود که در سال جاری چهار پرتاب داشت.

همچنین این پرواز، آخرین پرتاب و راه‌اندازی موشک Delta IV بوده و آخرین باری است که موتور RS-68 در کنار دو موتور موشک جامد پرواز می‌کند.

شرکت United Launch Alliance) ULA) قصد دارد ساخت موشک‌های خانواده Atlas و Delta را متوقف کند و از خانواده جدید موشکی خود برای پرتاب محموله و انسان با نام Vulcan استفاده کند. انتظار می‌رود این موشک جدید در سال ۲۰۲۱ عملیاتی شود.

موشک Vulcan جایگزین مقرون به صرفه‌تری برای نسخه‌های قبلی است. طبق گفته United Launch Alliance) ULA)، این پرتابگر ۳٫۸ میلیون پوندی قادر است ۵۶۰۰۰ پوند محموله را تا مدار لئو حمل کند. این موشک از موتور BE-4 ساخت شرکت Blue Origin و شش تقویت کننده موشکی بهره می‌برد.

این پرتابگر هنوز تولید نشده است. United Launch Alliance) ULA) به تازگی اعلام کرده است که پرتابگر Vulcan به زودی هواپیمای نسل جدید Dream Chaser و ماه نشین آستروباتیک را پرتاب خواهد کرد.

در اواسط دهه ۹۰ میلادی، نیروی هوایی آمریکا هدف مشخصی با مضمون حصول اطمینان از دسترسی ایالات متحده به فضا داشت. بدین معنی که می بایست نیاز آمریکا به وسایل پرتاب مقرون به صرفه‌تری که بتوانند محموله را به مدار حمل کنند، تامین شود. این نیاز باعث شد برنامه ای با عنوان انقلاب توسعه‌ای پرتابگر که در حال حاضر با نام برنامه امنیت پرتاب فضایی ملی شناخته می‌شود، ایجاد شود که در نتیجه این برنامه توسعه هر دو پرتابگر Atlas و Delta صورت گرفت.

Delta IV با ظرفیت بالایی که دارد، مدل توسعه یافته از موشکی کوچکتر به رنگ آبی تیره و سفید، معروف به Delta II است که در سپتامبر ۲۰۱۸ به طور رسمی بازنشسته شد. Delta II در ۱۴ فوریه ۱۹۸۹، اولین ماهواره GPS را به فضا پرتاب کرد و منظومه ناوبری را که ما به آن وابسته هستیم، چند دهه بعد راه‌اندازی کرد.

اولین ماهواره GPS ابتدا برای قرارگیری در مدار در پشت شاتل فضایی قرار گرفت اما پس از انفجار غم‌انگیز چلنجر در سال ۱۹۸۶، نیروی هوایی مجبور شد پرتابگر جدیدی برای این منظومه ماهواره‌ای پیدا کند.

برای این منظور، برنامه امنیت پرتاب فضایی ملی پیشرفت موشک‌های Atlas و Delta را تضمین کرد و اطمینان حاصل کرد که نیروی هوایی نه تنها به‌طور مداوم به فضا دسترسی دارد بلکه می‌تواند انواع مختلف محموله‌ها را نیز به فضا پرتاب کند.

با این حال، این پرتابگرها از نظر سوخت و سیستم پیشرانشی کمی با یکدیگر متفاوت هستند. بر خلاف Atlas V که از نفت سفید یا کروسن تصفیه شده بعنوان سوخت اصلی استفاده می‌کند، Delta IV از هیدروژن مایع برای نیروی موتورهای RS-68 خود استفاده می‌کند. این تفاوت در سوخت کاملاً جالب توجه است زیرا Delta با سوخت هیدروژنی قبل از برخاستن، به آتش کشیده می‌شود.

موشک Delta IV با طول ۲۰۷ فوت، از زمان معرفی خود در سال ۲۰۰۲، مجموعا ۲۹ پرتاب داشته که ۱۵ مورد آن با پیکره‌بندی تقویتی حال حاضر انجام شد. این موشک محموله های زیادی از جمله یک مورد خاص مرتبط با امنیت ملی آمریکا، علوم و همچنین ارتباطات را همراه با خود به فضا برده است.

اولین ماهواره از نسل جدید ماهواره GPS در دسامبر سال ۲۰۱۸ و توسط موشک Falcon 9 ساخت شرکت SpaceX پرتاب شد. SpaceX همچنین قراردادهایی برای حمل و پرتاب چند ماهواره GPS بعدی به فضا منعقد کرد.

این خانواده جدید از ماهواره‌های GPS با استفاده از سیگنال‌هایی که سه برابر دقیق‌تر و تا هشت برابر قدرتمندتر از نمونه قبلی خود هستند، قابلیت‌های جدیدتری برای منظومه فرسوده GPS فراهم می‌کند.

نیروی هوایی پرواز دوم ماهواره GPS III ماژلان را به احترام اولین دریانورد در سراسر جهان، فردیناند ماژلان نامید. این فضاپیما که توسط لاکهید مارتین ساخته شده، درنهایت بخشی از منظومه عظیم ۳۱ ماهواره‌ای خواهد بود که زمان‌بندی و پیمایش دقیق را برای کاربران نظامی و غیرنظامی GPS فراهم می‌کند.