رژیم کنترل فناوری موشکی (MTCR) توافق‌نامه‌ای است بین ۳۵ کشور که طبق آن محدودیت‌های شدیدی در صادرات آن دسته از موشک‌ها و هواپیماهای بدون‌سرنشین ایجاد کرده که می‌توانند بارهای بیش از ۱۱۰۰ پوند را تا مسافت‌های بیش از ۱۹۰ مایل حمل کنند. این تغییر سیاست دولت می‌تواند به ایالات متحده اجازه دهد سیستم‌های هواپیماهای بدون سرنشین (UAS) درجه نظامی را، حتی آن‌هایی که دارای توانمندی انرژی جنبشی هستند، به تعداد بیشتری از دولت هایی که اکنون مجاز هستند، صادر کند.

انجام این کار فرصت مالی عظیمی برای شرکت‌های هوافضایی و دفاعی ایالات متحده فراهم می‌آورد که در حال حاضر مشتریان بسیار محدودی دارند، زیرا آن‌ها می‌توانند سیستم‌های بدون‌سرنشین پیشرفته‌تر و لوازم جانبی از جمله مهمات را به آن ها بفروشند. این تغییر احتمالاً منجر به تولید کلاس‌های جدیدی از پهپادهای ساخت آمریکا خواهد شد که به طور خاص نیازهای منحصر به فرد و محدودیت‌های مالی مشتریان خارجی را مورد توجه قرار می‌دهند. به عبارت دیگر، توسعه و فروش فناوری پهپادهای پیشرفته ایالات متحده تا حد زیادی به سیستم‌هایی که پنتاگون برای خود توسعه داده است محدود نخواهد شد. اگرچه ممکن است این امر برای بعضی عالی به نظر برسد، اما عواقب منفی بالقوه‌ای هم وجود دارد که می‌تواند با تغییر چنین سیاستی همراه باشد.

درست است که پهپادها می‌توانند به کشورهای دوست کمک کنند تا با تروریسم مبارزه کنند و مرزهای خود را تحت نظر داشته باشند، اما همچنین به اثبات رسیده که آن‌ها به طور فزاینده‌ای از سلاح‌های جنگی، دور از مرزهای خود استفاده می‌کنند. شاید بهترین مثال در این باره این باشد که چگونه ترکیه در ماه‌های اخیر، دامنه جنگ داخلی لیبی را تغییر داد و پهپادهای مسلح و بومی Bayraktar TB2 در موفقیت این عملیات سهیم بودند. در حقیقت، برخی معتقدند ورود پهپادها در ترکیه موجب افزایش درگیری برای دولت طرابلس است.