نیروی دریایی ایالات متحده (USN) جستجوی یک اجت آموزشی جدید را برای جایگزینی ناوگان بوئینگ T-45 Goshawk خود آغاز کرده است.

به عنوان بخشی از این پروژه جدید، این سرویس می‌خواهد جت آموزشی انتخاب شده زمینی بوده اما قابلیت فرود در ناوها و حمل سلاح‌های هسته‌ای تا سال ۲۰۲۸ یا زودتر را داشته باشد. این سرویس به یک هواپیمای دو خلبانه و با صندلی‌های پران مجزا نیاز دارد.

USN علاقه‌مند است بداند چه هواپیمایی می‌تواند با دارا بودن فنآوری‌های پیشرفته، مانند حالت فرود دقیق، که برای کمک به فرود هواپیمای Super Hornet Boeing F/A-18E /F در ناوهای هواپیما به کار رود. همچنین می‌خواهد این جت دارای سیستم جلوگیری از برخورد زمینی اتوماتیک باشد.

این سرویس همچنین می‌خواهد ارزیابی از نحوه برخورد هواپیماهای خاص با نیروهای فرود بالای سینک، مشخصه آموزش برای فرود در عرشه کوتاه یک ناو هواپیمابر را ارائه دهد.

انتظار می‌رود هر یک از هواپیماهای نسل بعدی سالانه ۴۰۰ ساعت پرواز کنند. USN می‌خواهد شیوه‌های فرود هواپیمای ناوگان را با نرخ سالانه ۱۲۰۰ در هر هواپیما انجام دهد. همچنین می‌خواهد هر جت آموزشی ۴۵ بار در سال فرودهای touch-and-go را انجام دهد.

هواپیماهای انتخابی باید حداقل ۱۴٫۴۰۰ ساعت پرواز داشته باشند و بتوانند تعداد ۴۳،۲۰۰ فرود را تحمل کنند.

این سرویس برنامه‌ای برای هدایت برخاست با کمک شتابگر از روی ناو را ندارد. این رویکرد با ناوگان فعلی T-45 خود، که فرودهای حامل را انجام می‌دهد و پرتاب می‌شود، متفاوت است.

این هواپیما باید از سقف عملیاتی ۴۱۰۰۰ فوت برخوردار بوده و قادر به سرعت بیشتر از ۱۱۱۰ کیلومتر در ساعت باشد.

به احتمال زیاد رقابت در این پروژه بین Boeing-Saab T-7A که برنده مسابقه T-X نیروی هوایی ایالات متحده شد، T-50A لاکهید مارتین، که بر اساس FA-50 و با همکاری صنایع هوافضای  کره توسعه یافته و T-100 لئوناردو، که بر اساس M-346 همین شرکت ساخته شده باشد.

T-45 نوعی از هاوک انگلیس متعلق به دهه ۱۹۷۰ است که توسط مک دونل داگلاس و کمپانی انگلیس به طور مشترک برای USN ساخته شده است. بوئینگ این برنامه را در سال ۱۹۹۷ هنگامی که با مک دونل داگلاس ادغام شد، به دست آورد.

اطلاعات ناوگان سیریوم نشان می‌دهد که در حال حاضر نیروی دریایی یک ناوگان با ۱۹۴ فروند هواپیما دارد که هواپیماهای آن بین ۱۰ تا ۳۱ سال سن دارند.