در گوشه‌ای از فرودگاه بین المللی Burlington، مجموعه ای از کانتینرهای متصل به هم قرار دارد. این سازه دارای سالن استراحت چوبی براق و دو اتاق خواب دنج است. از ایوان جلویی آن، نمای برخاستن جت های جنگنده‌های F-35 گارد ملی Vermont از روی باند فرودگاه دیده می‌شود.
شرکت Beta Technologies مستقر در Burlington، که سه سال از تأسیس آن می‌گذرد و بر روی توسعه هواپیماهای الکتریکی vertical–lift کار می‌کند،ساختاری را ایجاد کرده که یک مؤلفه کلیدی در آینده هوانوردی است: یک ایستگاه شارژ برای هواپیماهای الکتریکی، اعم از پهپادهای بدون خلبان تا تاکسی‌های هوایی آینده.
بنیانگذار Beta می‌گوید: “این ایستگاه می‌تواند محلی برای شارژ هواپیما باشد و وسایل لازم را برای استراحت کادر پرواز فراهم آورد یا به عنوان نقطه انتقال برای محموله یا تجهیزات پزشکی عمل کند.”
این ایستگاه، برای تاکسی‌های هوایی الکتریکی آینده و تقاضای آنها برای شارژ سریع و مطمئن طراحی شده است؛ چیزی که معدود بازیکنان این صنعت به طور کامل بررسی کرده اند. تخلیه باتری‌های بزرگتر و قدرتمندتر توسط هواپیماهای الکتریکی می تواند باعث ایجاد فشار بیشتر در شبکه نسبت به خودروهای الکترکی شود که در حال حاضر در دریافت برق ثابت از ایستگاه های شارژ با چالش هایی روبرو هستند.
بتا، ایستگاه ها را پشت سر هم و با کار بر روی دو هواپیمای نمونه اولیه خود توسعه داد که اولین نسخه از آن یک تیلت روتور کوچک به نام Ava بوده و قرار است طی چند هفته آینده از آن رونمایی شود. بسته به پیکربندی آنها، ایستگاه‌ها می‌توانند به عنوان یک سکوی شارژ برای هواپیمای سرنشین دار با خلبان یا یک هواپیمای کاملاً خودکار عمودپرواز بوده یا به عنوان یک سکوی فرود برای بالگردهای متداول باشند. همچنین می توان از آن ها به عنوان یک ایستگاه برای تحویل کالا یا عملیات اضطراری پهپادی در زمان هایی استفاده کرد که وسایل پزشکی و سایر تجهیزات طی یک بحران مورد نیاز هستند، مانند بیماری همه‌گیر کنونی، Covid-19.
کلارک می‌گوید ایستگاه‌ها را می‌توان در فضاهای شهری تنگ راه اندازی کرد، جایی که سکوی فرود با ارتفاع ۲۰ فوت می تواند به تقرب ایمن و برخاست انواع روتورکرفت ها، چه تاکسی‌های هوایی حمل و نقل مسافر و چه پهپادهای کوچک تحویل مرسوله، کمک کند. این ایستگاه‌ها همچنین برای مناطق دورافتاده و توسعه نیافته مناسب هستند که در آن جا می توانند برد هواپیما را افزایش دهند. سالن‌های خواب آن به خدمه این امکان را می‌دهد که یک شب را استراحت کنند یا در حالی که هواپیمای آن ها در حال شارژ است، به استراحت بپردازند. نصب و راه‌اندازی این ایستگاه‌ها برای فرودگاه‌هایی با حجم کم که هتل یا خدمات دیگری در نزدیکی خود ندارند، مفید خواهد بود.
از لحاظ فناوری، ایستگاه شارژ، تمرینی در زمینه مدیریت توان برای شارژ هواپیما است. یکی از مهندسان بتا به ذکر مشکلی می پردازد که اغلب در ایستگاه های شارژ خودروی الکتریکی با آن مواجه شده و آن زمانی است که نرخ شارژ می تواند به دلیل تقاضای کلی صدمه ببیند. “یکی از بزرگترین چالش ها، کاهش تقاضا بود که در صورت شارژ مستقیم هواپیما از شبکه، تقاضا ایجاد می شود.”
برای حل این مشکل، ایستگاه به شبکه متصل خواهد شد و توسط آرایه‌های بزرگی از باتری های “دست دوم” – حاصل از خودروهای الکتریکی یا موارد استفاده‌های دیگر – که می‌تواند از طریق شبکه یا صفحات خورشیدی شارژ شود، تقویت خواهد شد. کلارک می‌گوید که با استفاده از کنترل‌کننده‌های توان اختصاصی، ایستگاه‌ها می‌توانند به سرعت و به طور مؤثری توان هواپیما را تأمین کنند. او می‌گوید: “این امر، امکان شارژ مجدد فوق‌العاده سریع هواپیمای الکتریکی بزرگ را بدون نیاز به خطوط برق بزرگ برای تحویل بار فراهم می‌کند.”
ترکیب قدرت الکتریکی و شارژ خورشیدی برای مشتری اولیه بتا یعنی United Therapeutics که بودجه اولیه شرکت را تأمین می‌کند، ضروری است. شرکت بیوتکنولوژی در حال توسعه اندام‌های ساخته شده برای پیوند اعضاء انسان است و بتا می‌خواهد از هواپیماهای الکتریکی خود به عنوان روشی سازگار با محیط زیست برای انتقال اندام‌ها از مرکز تولید به بیمارستان‌ها استفاده کند. تهیه نسخه پشتیبان از باتری به اطمینان از آمادگی لازم برای نوسان شبکه یا قطع کامل آن کمک می کند.
هواپیماهای بتا و ایستگاه شارژ جدید آن، کاربردهای زیادی خواهند داشت. این سیستم همچنین می‌تواند در هنگام بروز بلایای طبیعی، کاربردهای اضطراری داشته باشد. بسته به کاربرد یا محل، ایستگاه ها می‌توانند با پیکربندی های مختلفی ساخته شوند، از سایز یک یخچال که برای شارژ تنها یک هواپیما لازم است تا انواع بزرگتر که می توانند چندین هواپیما را به طور همزمان شارژ کنند.
